Zoals wij allemaal weten, vieren wij elk jaar op 10 november Hari Pahlawan (Heldendag). Wij vieren niet alleen de heroïsche strijd van de strijders die hun lichaam en ziel hebben opgeofferd aan Indonesië. Wat wij vieren is niet elke druppel van het bloed van onze helden toen zij hun wapens trokken om indringers meedogenloos af te weren. Integendeel, wij herdenken de geest van deze helden die geloofden dat onze natie vrij moest zijn van de onderdrukking van andere naties. Wat wij herdenken is hun hoop dat Indonesië op een dag gelijkwaardig zal zijn aan elke natie; economisch, educatief, sociaal en cultureel.
Deze vechters gaven hun leven niet alleen om het Rood en Wit in elke hoek van Indonesië te laten opbloeien. Deze vechters gaven hun leven niet alleen om een of twee generaties in Indonesië te redden, ze vochten voor iets groters, namelijk voor het welzijn en de welvaart van Indonesië.
Wij, die nu in Indonesië leven, zijn opgevoed met deze overtuiging. Hoe nerveus makend is het om te beseffen dat wij leven met de verwachting van duizenden of zelfs miljoenen strijders die hun gezondheid en leven voor ons opgaven om tot dit punt te komen.
Terwijl wij dit realiseren, moeten wij ten eerste dankbaar zijn dat er niet nog meer kolonisten zijn die het land van Indonesië bezetten. Geen luide uitbarstingen van kogels die over ons hoofd vliegen of door ons lichaam. Wij moeten dankbaar zijn dat wij ’s ochtends rustig wakker kunnen worden en door kunnen gaan met onze dagelijkse bezigheden. Dit gevoel van dankbaarheid moeten wij gebruiken als sterke basis om belangrijke beslissingen te nemen voor onze natie.
Echter, dankbaar zijn alleen is niet voldoende. Deze strijders moeten worden beloond met hard werken op alle gebieden van de samenleving. Het bouwen van een natie is niet alleen de taak van de overheid, de media, de deskundigen en de taak van de studenten, maar van elk element van het Indonesische volk.
Indonesië moet in staat zijn om vooruit te komen en op gelijke voet te staan met ontwikkelde landen in de wereld. Japan is een land dat verwoest is na de Tweede Wereldoorlog. Ondanks dat de Japanse infrastructuur verwoest is en de economie op zijn laagste punt stond, was de Japanse passie voor het wederopbouwen van hun land en de belofte om de natie gelijkwaardig te maken aan andere naties vastberaden. Duitsland heeft ook elk aspect van haar natie opgebouwd. Zij bouwden elk gebouw, spoorlijn en school die werden vernietigd opnieuw. Vandaag is Duitsland een van de machtigste landen in Europa die al haar burgers gezondheid en onderwijs garandeert. Deze landen hebben hun natie weer opgebouwd door hulp te vragen aan andere landen. Echter, hun volk geloofde erin dat de toekomst van hun natie op een dag zou gaan opbloeien. De sleutel ligt in het vermogen en de geest van het volk, die onmiddellijk het vertrouwen van een natie zou kunnen verbeteren. Zij wisten dat hun gevallen helden beloond zouden moeten worden met hard werken en niets minder.
Indonesië heeft meer dan genoeg vermogen om vooruit te komen. Hoe groot zijn onze middelen, variërend van landbouw, tuinbouw, visserij en mijnbouw wel niet. Wij hoeven niet te worstelen met vier seizoenen, waar de winter onze activiteiten doet verminderen met het oog om de ijskoude lage temperaturen te weerstaan. Wij hoeven geen rekening te houden met stormen die kunnen neerslaan op onze huizen en schepen.
Ons menselijk kapitaal is er ook in overvloed. Er zijn zo veel goede professionals en wetenschappers die erkend worden over de hele wereld. Zij zijn misschien wel verhuisd naar landen over de hele wereld, maar hun hart en ziel ligt nog steeds in Indonesië. Zolang de kleur van hun bloed rood is en de kleur van hun botten wit, zullen zij altijd Indonesisch zijn.
Wij moeten niet langer een reden hebben om medelijden met onszelf te hebben en niet langer een reden hebben om niet te geloven in het vermogen van ons eigen volk. Desondanks, wordt onze natie nog steeds geconfronteerd met corruptie. Het niveau van criminaliteit en terrorisme vormt nog steeds een grote bedreiging, onze werkloosheid is nog steeds hoog en onze medewerkers in het buitenland worden nog steeds onderschat. Maar wij moeten niet vergeten dat er geen volk in deze wereld is die niet te maken heeft met problemen. Bijvoorbeeld, Europa heeft te maken met de economische crisis, de VS heeft het zwaar te verduren gehad met de orkaan Sandy (enige tijd geleden) en China heeft regelmatig te maken met beschuldigingen op het gebied van mensenrechtenkwesties en de vrijheid van meningsuiting.
Wij moeten ons niet meer alleen richten op problemen. In plaats daarvan moeten wij ons richten op oplossingen, en erin geloven dat wij geconfronteerd kunnen worden met de problemen van ons land en deze samen als volk op te lossen. Vergeet niet dat wij vandaag de dag kunnen genieten van onze vrijheid als gevolg van de hoop en verwachtingen van miljoenen Indonesische gevallen helden. Vergeet niet, dat in ruil voor deze vrijheid wij onze verantwoordelijkheden moeten nakomen. Wij moeten geloven dat Indonesië op een dag zal opbloeien.
Door: Achmad Adhitya
De schrijver is PhD kandidaat aan de Universiteit Leiden en
ontvanger van The Indonesian Diaspora Award 2012
