Door: Arfika Lubis
Voor het eerst zette ik mijn voeten in Nederland tijdens een rondreis door Europa met mijn familie in 2010. Nederland was het tweede land dat we bezochten, nadat we in Duitsland waren gestart. Love at first sight. Ja, dat was wat ik voelde toen ik in Nederland was. Zelfs nadat we andere mooie Europese landen bezochten, was mijn liefde voor Nederland niet vervaagd. Everyone has their own definition about love. Mine is: I cannot describe it. I just feel it. Toen we weer arriveerden op de luchthaven Soekarno-Hatta zei ik mijn ouders: “Ik wil later in Nederland wonen”. Mijn vader vroeg vervolgens: “Waarom Nederland? Was België niet mooier? Of waarom niet Frankrijk met haar romantiek? En Zwitserland met haar adembenemende landschappen?” Ik hou er niet van om die landen met elkaar te vergelijken. Net zoals ik niet vergeleken wil worden met andere mensen. Ik antwoordde mijn vader: “Mijn hart ligt in Nederland”.
Niet lang daarna kreeg ik een beurs aangeboden van de universiteit waar ik werkte om in Duitsland verder te gaan studeren. Aanvankelijk was ik geïnteresseerd omdat Duitsland niet ver van Nederland ligt en daardoor zou ik Nederland vaak kunnen bezoeken. Echter, ik kreeg niet echt de zegen van mijn ouders en mijn moeder gaf haar eigen voorwaarde: ik mocht alleen in het buitenland wonen wanneer ik al gehuwd ben. Helaas zit er in de beurs niet een toekomstige echtgenoot inbegrepen. Hmmmm…
Daarna ging ik door met mijn carrière in Jakarta en bleef hard nadenken hoe ik de kans zou krijgen om naar Nederland te gaan (ja, alleen hard nadenken zonder enige actie ondernemen…hihi). Vervolgens vroeg een vriendin van me, die een Masters opleiding ging doen in Utrecht, om samen Nederlands te gaan leren aan het Erasmus Huis (in de buurt Kuningan in Jakarta). Ik dacht bij mezelf waarom niet eerst de taal leren en wie weet ga ik echt naar Nederland of dan kan ik tenminste mijn CV onder “taalvaardigheid” uitbreiden. Of het zou mij misschien naar de voornaamste eis van mijn moeder leiden: mijn toekomstige levenspartner. Hmm….hierbij staat mijn ‘expectation mode’ op ON.
Niet lang daarna stelde een vriendin mij voor aan haar kennis in Nederland. Misschien dacht zij dat ik mijn Nederlands in de praktijk kon brengen en gelijk met iemand uit Nederland kon communiceren. De taalkennis van de 3 maanden durende cursus op Erasmus was bijna uit mijn geheugen verdwenen en durfde ik daardoor niet gelijk in het Nederlands te communiceren. Maar ik hield contact met mijn nieuwe kennis uit Nederland via e-mail, uiteraard alleen in het Indonesisch. Hehe..
Nadat ik jarenlang ging besparen op gezellig koffiedrinken in café’s, was het mij gelukt om genoeg geld te verzamelen voor een vakantie naar Nederland begin 2013. Deze keer ging ik alleen door Nederland reizen. Omdat dit mijn eerste keer is om in mijn eentje een continent over te steken, vroeg ik mijn nieuwe kennis om mij te vergezellen tijdens mijn verblijf in Nederland. Het ophalen van Schiphol was ook inbegrepen. Wij kenden elkaar nog maar net en toch had ik al te veel gevraagd, he? Hehe.
Het staat nog in mijn geheugen gegrift, het overweldigende gevoel van dankbaarheid dat ik in mijn hart voelde dat deze voeten nogmaals in staat waren om de droom van twee jaar geleden te kunnen vervullen. Dit was niet alleen maar een droom maar het resultaat van hard werken en het geloof in God die welwillend is en mijn smeekbeden heeft verhoord. Opeens verscheen een andere droom: er komt ooit een dag dat ik terug zou keren naar dit land met heel mijn hart.
Ik voel me oneven
En een ander zal me compleet maken
Niet meer ik en hem
Maar ‘wij’
-Fika-
Het is werkelijk waar dat God de beste scenario schrijver is. Wie had gedacht dat bij deze keer wel een levenspartner inbegrepen is. In hetzelfde jaar is die kennis, die mijn persoonlijke gids was in Nederland, mijn echtgenoot geworden. Het is zeker niet te bevatten hoe en wanneer God onze smeekbeden verhoort. Soms verhoort Hij ons eerst niet direct zodat wij moe worden Hem te vragen, maar als je blijft geloven zal je zeker niet teleurgesteld worden.
Nederland heeft mij geleerd om mijn dromen ‘uit te schrijven’. Deze keer leer ik om Wij te schrijven. Na zijn aanwezigheid werd Nederland meer the perfect package for my life. Nederland en Wij. Want nu is Nederland geen vakantiebestemming meer, geen droom meer, maar heeft het een ander doel: waar mijn hart thuis komt.
