Door: Natasha Nordin
Rob Hammink is een man van actie en avontuur en hij zoekt graag extreme grenzen op. Als journalist voor De Telegraaf reisde hij duizenden kilometers en ervoer dingen waar wij alleen maar van kunnen dromen. Hij vliegt zelf door Afrikaanse luchtruimen, fietst door de vriezende kou over de Lena-rivier in Siberië, werd achtervolgd door honderden meedogenloze kindsoldaten in de Democratische Republiek Congo en rijdt Paris-Dakar op een motor. Rob heeft het allemaal beleefd. Maar als hij niet op pad is om zijn leven te riskeren, schrijft deze rendang-liefhebber uit Amsterdam in afzondering romans en heeft er door de jaren heen drie gepubliceerd. Waanzin (1997), Verval (2001) en Jodoh (2007).
Zijn meest recente, Jodoh, wat ware liefde betekent in het Indonesisch, is een semi-autobiografische roman, geïnspireerd door het leven van zijn vader in Nederlands-Indië en diens liefdesrelatie met een Indonesische vrouw, genaamd Annie The. Zoals de titel al doet vermoeden, staat de zoektocht naar de perfecte liefde centraal in dit boek. Het is een concept dat Rob eindeloos boeit. Waar draait echte liefde om? Hij wil het voelen en ervaren, bijna als een avontuur met gevaren.
Wij waren blij met de kans om Rob te ontmoeten en dieper te graven in zijn leven en zijn gedachten over ‘Jodoh’.
1. Kunt u ons vertellen waarom u een Belindo bent? Wat is uw connectie met Indonesië?
Mijn vader was als dienstplichtig militair gelegerd in Padang in Indonesië en heeft daar drie jaar geleefd en kreeg groot respect voor de bevolking en cultuur. Toen ik twee jaar was, overleed hij op 36-jarige leeftijd aan longkanker. We woonden toen op Curaçao. Ik heb hem dus niet echt gekend, maar ik bewonder hem als man die toen al de wereld verkende en als schrijver.
Vroeger stond er een kist in mijn slaapkamer met een batikdoek erover. Ik was altijd bang om de kist te openen, omdat ik dacht dat het lijk van mijn vader erin lag, gebalsemd of zo. Mijn moeder liet namelijk weten dat mijn vader daar ‘in lag’. Ze bedoelde dat natuurlijk overdrachtelijk. Ik nam het in mijn onschuld letterlijk. Pas toen ik 19 jaar was opende ik de kist in spanning. Ik vond onder andere zijn pijp, een horloge dat ik als horloge-freak meteen droeg, studieboeken en zijn dagboek. Het toeval wilde dat mijn vader het dagboek op zijn 19e had geschreven en ik het op dezelfde leeftijd, een generatie later, zijn dagelijkse gedachten vond. Toen ik het dagboek pakte, vielen er foto’s uit met onder andere die van Annie The. In zijn dagboek stond tot in detail beschreven hoe hij Indonesië ervoer. Hij beschreef de geur, de bewegingen, de geboorte van een kind langs de kant van de weg. Sinds die tijd kreeg ik interesse in dat immense land. Reden om na mijn studie in Utrecht spaarde ik om naar Indonesië te reizen. Ik wilde de sporen van mijn vader beleven.
2. In welke delen van Indonesië bent u geweest?
Toen ik voor het eerst naar Indonesië reisde, ging ik samen met een vriendin. Zij was Chinees-Indonesisch. Indonesië heeft charme en is totaal anders dan Nederland. Hier heeft men een grote mond en daar gaat alles met zachtheid. Laten we het op een verschil in beschaving houden.
Eerst reisde ik af naar Bali. Daarna volgden meerdere doelen waaronder Java, de Molukken, Sulawesi, duiken in Bunaken en het redden van de orang-oetans in Borneo. Daarnaast ben ik in Sumatra geweest, waar ik de eerste opzet maakte van mijn roman Jodoh.
3. Wat is uw meest favoriete plek daar en waarom?
Jakarta. Ik ga liever naar een bos dan naar de zee. Jakarta is als een bos. Als je er rondloopt voel je de mystiek, de verrassingen, ondanks of dankzij de chaos. Er zijn vele kampongs aan elkaar geregen. Het is een stad van extremen. Zo zie je bijvoorbeeld kippen als een piramide opgestapeld op een fiets die een showroom van een Rolls Royce dealer passeert. De stad blijft je verbazen. En dat is knap, want ik verveel me snel.
4. Laten we het hebben over uw roman Jodoh. Kunt u in een paar zinnen beschrijven waar het verhaal over gaat?
Er is maar één jodoh. Dit staat voor onmogelijke liefde. Toen ik het dagboek van mijn vader las en over Annie The, las ik over echte liefde. Voor mij nieuw want ik had de koers van een Don Juan gekozen. Mijn vriendinnen moesten perfect zijn. Sportief, mooi, slim, etc. Dit was onmogelijk. Ik wilde mijn perfecte partner vinden, maar waar en wie kon me vertellen hoe die liefde eruit ziet? Dat was Annie The.
Een van de foto’s van Annie The die gevonden is in het dagboek van zijn vader
5. U ging naar Indonesië op zoek naar uw vaders ‘Annie The’. En is de zoektocht geslaagd?
Het waren de verloren bouwstenen die mijn vaders leven compleet maakten. Dit zegt ook iets over mij. Het is anders als anderen iets zeggen over mijn vader. Je wilt toch je eigen visie vormen. Én ik zocht het recept voor echte liefde. Ik wilde haar vragen wat het geheime band van haar en mijn vader.
Uiteindelijk heb ik haar niet gevonden. Helaas, want met duizenden gedachten had ik haar tot leven gewekt. Die projectie werd opgevangen in mijn boek. Ik zei tegen haar: “U bent blind? Mijn vader heeft daar met geen woord over gerept.” Zij antwoordde: “Ja, vanaf mijn geboorte. Waarom zou hij dat benoemen?” Liefde gaat ogenschijnlijk dus helemaal niet over de zoektocht naar perfectie. Echte liefde gaat over de oprechte acceptatie van imperfecties, zozeer zelfs dat je ze niet eens waarneemt.
6. De persoon Chris in dit boek is gebaseerd op uzelf. Hoeveel van zijn persoonlijkheid en gedachten komen overeen met die van u?
Toch wel zo’n 80%, dit schreef gewoon makkelijker. En ik wilde de dialoog tussen twee mannen die elkaar niet kennen, maar wel tot elkaar behoren, opschrijven.
7. Zijn uw gedachten over Indonesië veranderd na het schrijven van deze roman?
Ja, ik had eerst een ideaalbeeld. Hoe vaker ik er kom, hoe zichtbaarder de realiteit wordt. Dat komt omdat ik er vaker ben, niet door het schrijven van het boek. Ik zie zeker veranderingen. Vroeger waren de familiebanden in Indonesië heel sterk en nu ligt de focus bij de jongere generatie op zichzelf. Met telefoons en tablets wordt een schijnwereld in stand gehouden. In Nederland is er juist ommekeer gaande. Hier gaan we steeds meer voor ouderen zorgen. Tenminste: als het goed is.
Boek cover van Jodoh (2007)
8. Hoe denkt u over het specifieke woord ‘jodoh’ en hoe is dit gerelateerd aan uw eigen leven?
Vroeger zag ik perfectie in schoonheid. Nu heb ik de schoonheid wat meer uitgebreid. Voorheen wilde ik wel een oude auto, maar het stuur moest wel glimmen en de lak strak. Nu kan ik een oude soldatenmotor kopen en denken: “wat mooi zo’n stuur van roest”. Ik leer dus te accepteren dat niet alles perfect hoeft te zijn. Liever niet zelfs. Imperfecties geven handvatten om je aan vast te houden. Perfectie glijdt weg.
9. Wilt u nog iets over het boek delen met onze Belindomag-lezers?
Het boek is doordesemd met flashbacks naar de jaren ’47, ’48 en ‘49. Het is een prachtig decor van twee verschillende landen, gezien door de ogen van twee mensen van dezelfde leeftijd, maar levend in een andere tijd. Lezers van alle leeftijden en achtergronden herkennen wel iets in het boek.
10. Uw roman is herschreven tot filmscript en u was hiervoor op zoek naar een producent. Wat is de status van dit project?
Ik kwam de gedreven script-schrijfster Maggie McDermott uit New York tegen en vertelde haar over mijn boek. Ze was zeer geïnteresseerd. Ik voedde haar af en toe met stukjes uit het boek, vertaald in het Engels. Zij vertaalde dit dan weer naar een filmscript. Mijn boek begint met een devote priester in een tempel. Maggie’s script begint met een jonge man die seksverslaafd is, want dat werkte beter voor een filmscript (gelach). Ach, ieder zijn vak.
De vertaalslag naar een filmscript startte in 2008 en daarna begon de crisis, dus dit project kwam stil te liggen, maar kan ieder moment gereanimeerd worden. Er zou eigenlijk een investeerder gevonden moeten worden. De relatie tussen twee mannen en twee landen, Nederland en Indonesië, blijft fascinerend.
11. Wat zijn uw huidige en toekomstige projecten?
Ik zou graag mijn boek vertaald willen hebben in het Indonesisch. Een vriendin van mij die inmiddels al 80 jaar is, is daar nu mee bezig. Ze zegt wel soms: “Uh Rob, misschien is dit stuk over seks niet zo goed voor Indonesië. We gaan het een beetje veranderen ja?” (zegt Rob met een Indonesisch accent).
Daarnaast wil ik een vierde boek schrijven: ’Made in China’.
12. Is er in uw roman een boodschap die u de lezers echt wilt meegeven?
Velen willen altijd meer en beter. Onderweg naar het ogenschijnlijke ideaal vergeet je om de reis en de zoektocht te ervaren. Ik ben, niet in de laatste plaats door te mediteren, meer in het moment gaan leven. Dankbaar verbaas ik me de laatste jaren over kleine schoonheden en zie de rafels van het bestaan en de rafels van de mens als grote waarde.
Ben je geїnteresseerd in dit boek? Bestel het dan via deze website!
Rob’s website: RobHammink.com
