Mijn naam is Yanto Drogt en ik ben geboren op 31 januari 1980 in Jakarta, Indonesië. Tenminste, dat is wat er op mijn geboortecertificaat staat. Eigenlijk is dat stukje papier het enige bewijs dat ik Indonesisch ben. Dat en ook mijn smaakpupillen. Op de één of andere manier heb ik altijd trek in Indonesisch eten.
Ik werd geadopteerd toen ik een baby van amper 3 maanden oud was. Ik was toendertijd erg ziek en slecht verzorgd, en er was kans dat ik het niet zou overleven. Maar, het leven gaf me nog een kans. Een Nederlands paar besloot me als hun eigen zoon op te nemen. Het was echter niet gemakkelijk voor mijn ouders om mij naar Nederland te krijgen. Het leek erop dat het Indonesische adoptiebureau erop tegen was om me weg te geven, omdat ik zo ziek was. Maar mijn vader hield voet bij stuk om me mee te nemen en ging een rechtzaak met hen aan. Dit hele proces duurde ongeveer 2 tot 3 maanden. Gelukkig won hij de zaak en vertrok ik naar Nederland. Toen ik hier arriveerde, moest ik meteen aan het infuus en bracht de eerste maand door in een couveuse. Uiteindelijk groeide ik op tot een normaal, gezond kind.
We leefden in een klein stadje genaamd De Lier. Ik groeide op met het gevoel zowel Nederlands van binnen en buiten te zijn. Misschien omdat ik nooit anders werd behandeld. Ik werd nooit gezien als “het bruine kind met witte ouders”.
Maar, dit betekende niet dat er allerlei vragen door mijn hoofd gingen over mijn roots. Alleen al nieuwsgierigheid bracht me naar Indonesië en ik ging op reis om mijn echte ouders te vinden. Ik ben twee keer naar Indonesië geweest en beide keren zonder geluk. Het weeshuis waar ik verbleef in Jakarta beweerde al mijn documenten kwijt te zijn tijdens een verhuizing naar een andere locatie. Ik wist niet of ik ze moest geloven, maar ik denk dat ze niet willen dat de kinderen hun biologische ouders vinden. Dit is om de biologische ouders te beschermen omdat adoptie voor de meeste mensen in Indonesië nog steeds als taboe wordt gezien. Voor sommigen zelfs een schande.
Het is jammer dat mensen nog steeds zo denken. Als ik in Indonesië was gebleven, had ik waarschijnlijk niet zo’n goed leven gehad als dat ik nu heb. Ik zou waarschijnlijk niet in een warm, gezellig huis verblijven met ouders die zo goed voor me zorgden. Ik zou waarschijnlijk geen goede scholing hebben gehad. Ik zou waarschijnlijk mijn kinderen niet hebben gehad en mijn vrouw niet hebben ontmoet. Om eerlijk te zijn, ik zou waarschijnlijk niet eens meer in leven zijn als ik daar was gebleven. Voor mij is geadopteerd zijn een zegen. Het heeft mijn leven gered.
Yanto leeft op het moment in Rotterdam met zijn vrouw Sharifah en heeft vier kinderen. Hij is pas gestart met zijn nieuwe bedrijf Blue Days Footwear. 
